Onca şey yitip gidiyor ki,
Geçen her gün bir bir eksiliyoruz. 
Bazen birden fazla oluyor.
İki oluyor mesela,
Üç oluyor,
Dört oluyor.
Ne kadar fazla olursa,
O kadar yalnızlaşıp, ıssızlaşıyoruz...
Zaman geçtikçe hayatımızda ki renkler biraz daha grileşiyor.
İşte o zaman ne çay,
Ne sigara,
Hiç durmadan kanayan yaraya bir deva olamıyor.
Zaman hiç bir şeyi iyileştirmiyor.
Üzerini örtüyor,
Tozlu raflara bırakıyor.
Acının son kullanma tarihi olmadı hiç.
Hiç eskimedi,
Yerini bırakmadı başka acıya.
Birbiri üzerine geldiler.
Ah insanlar!
Kısacık ömürlü insanlar,
Sevinçten çok acıyla horlanan insanlar.
Üzülüyorum.
Hepimizin haline üzülüyorum..