08.10.2016 03:51
Hiçbir sızıyı avutmuyor zaman.
Tutmuyor elimden,
Çekip çıkarmıyor bu saçmalıktan.
Alıştırıyor,
Issızlaştırmaya mahkûm ediyor.
Kendi yalnızlığımdan bir cezaevi yaratıyor,
Kendi acılarımdan.
Sonra tutup nefret ettiriyor kendimden.
Bir oluru yok,
Bir yolu,
Bir anlaşması yok.
Nefret bir kere başladı mı tut ucunu tutabilirsen.
İnsan grileşen her şey gibi rengini kaybeder sonunda.
Oysa yaşamak dediğin rengârenk olmalı.
Mavisi, kırmızısı, sarısı ile.
Biz ise;
Yaşamayı ha unuttuk ha unutacağız.
Gerçekten sevilmeye de devamlı ramak kaldı, kalacak.
Hep böyle işte.
İçimize girip çıkan
Hiç kimse bir daha geri dönmedi.
Hep bir elveda.
Zaman hiçbir vakitte dindirmeyecek bu sızıları.
Dedim ya zaman dindirmez,
Sadece derinleştirir.
İnsanlara karşı ötekileştirir,
Yabancılaştırır,
Tahammülsüz hale getirir.
Zaman acımasızdır, kalpsizdir.
Tıpkı sevgi beslemeyi bilmeyen insanlar gibi.
Özgür Yürek
