Bin yıldır suskunum. Bin yıldır sakallı, Bin yıldır öfkeliyim. Kime sustuysam en çok ona kızdım. Bir yazsam bin yıllık yazardım. Okumanız bin yılınızı alırdı. Ben sustum, Siz öldünüz. Siz öldünüz, Ben yaşamımın rengini buldum. Yaşamanızı inanın istedim, Yorgundum ve ağrılarım vardı. Ölmenizi...

Kalbim Ege’de kalmış derken öyle coğrafi olarak değil elbette. Bir insanda, bir zat’ta, bir başka yürekte, bir başka kişide. Coğrafi durumların canı cehenneme. Denizin, dağın, tepelerin canı cehenneme. Ben bir yürek sevdim, o yürek beni sevmiş gibi yaptı. Ben bir yüreğe taptım, o bana severmiş gibi...

Kısa mesafeli mermidir zaman. Çekip gitti bir kere, Tut şimdi tutabilirsen. Bak gözlerime, Ellerime bak, Yüzümde ki anason rengi yalnızlığa bak. Anla beni, Anla bunu sadece. Ve duy yüreğimde ki şarkıları. Bir masal demiştin. Hangi masalın mutsuz sonu bu, Masallar ne zamandır böyle mutsuz bitmeye...

Belki biraz yaşlı, Biraz gergin, Biraz çocukça, Ve çokça saçma bir yaşam bırakıyorum size. Kime fazla gelirse üstü onda kalsın. Ben fazlasıyla kambur edindim bu yaşamı. Artık sizden uzakta, Olabildiğince ıssız, Kimseyi yük edinmeden yaşayacağım. Siz; Her şeyi çok iyi bilenler, Yaşama fazlasıyla...

Hiçbir sızıyı avutmuyor zaman. Tutmuyor elimden, Çekip çıkarmıyor bu saçmalıktan. Alıştırıyor, Issızlaştırmaya mahkûm ediyor. Kendi yalnızlığımdan bir cezaevi yaratıyor, Kendi acılarımdan. Sonra tutup nefret ettiriyor kendimden. Bir oluru yok, Bir yolu, Bir anlaşması yok. Nefret bir kere başladı mı...

Bütün kapıları kapalı zamanın. Ben ortasında bir yerde, Yalnızlığımın içindeyim. Ağzımda sigara, Ellerim cebimde, Dönüp dolaşıp geldiğim, Durmadan, duraksamadan geldiğim, Hep geldiğim, Devamlı kendimi içinde bulduğum yalnızlığın içindeyim. Çift başlı yalnızlık bu. Dört kollu, Dört bacaklı Tek...

Yazıya başlamadan önce Tanrı’ya bu yalnızlık için teşekkürü borç bilirim. Bende ki yeri hep ayrı olmuştur kendisinin. Şimdi yeni bir şiire başlamanın zamanı. Bir asırlık bir şiir olmalı. Korkakça değil, “eril” terim kullanacaksam eğer tam olarak “adam gibi, erkekçe” olmalı. Bu en doğru cümle...

  Yazıya başlamakta, sonunu getirmek kadar zor. Tek cümle de takılı kalmak, yaşamda yarım kalmak gibi tıpkı. Tamamlar sanıyoruz her gelen kişiyi, ama olmuyor oda alıp gidiyor bir yarımızı. Sonra yakınlarını kaybetmiş öksüz savaş çocukları gibi kalıyoruz. Avare gibi düşünüp, avare yaşıyoruz....

Bir düş oyunu gibi seni içine alıyor zaman. Duralayıp geziniyorsun satır aralarında. Görünmeyen bir zamana dönüyorsun gene onunla. Bu kez, tek satırını çizmeden, sözcükleriyle gezindiği yerlere uzanıyorsun. Biliyorsun ki zaman onun zamanı. Ara yerde kalan hiçbir şey yok. Canı ufalayan ne...

Tabiat ahlakı kovuyor. Nerde bir ahlak türemişse, orda tabiatla ahlak çatışma halinde. Sanatı doğuran mutlaka bu çatışmadır demiyoruz. Ama sanatı besleyen bu çatışmadır diyoruz. Tabiat sanatla kurulu düzene baş kaldırıyor. İtiyor onu. Hafife alıyor. Bozuyor.  Ağuluyor. Sanatlar içinde bu...